Με εσάνς παρωδίας πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του ομοσπονδιακού Καγκελάριου της Γερμανίας, Όλαφ Σόλτς (Olaf Scholz) με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στην Αθήνα, καλυμμένη ως είθισται σε κάθε σχετική θεσμική συνάντηση, με τον χιλιοφορεμένο μανδύα της σοβαροφάνειας.
Αυτό που καταλαβαίνουμε ως Έλληνες πολίτες είναι ότι από την μία πλευρά ο πρωθυπουργός ζητά στήριξη από την Γερμανία για την έντονη τουρκική προκλητικότητα (όπως το «παιδάκι» φωνάζει τον μπαμπά του αν το πειράξουν οι συμμαθητές του;), και η Γερμανία από την άλλη ζητά να γίνουν συμβόλαια για πολεμικό εξοπλισμό που πρόκειται να δώσει στην χώρα μας, εισπράττοντας φυσικά υπέρογκα ποσά δισεκατομμυρίων.
Έχουμε φάει με το κουτάλι τα πιάτα που μας σερβίρονται κατά καιρούς για τους δήθεν συμμάχους και τους δήθεν αντιπάλους μας, αλλά και τον τρόπο που αυτοί «τροποποιούνται» σύμφωνα με τα εκάστοτε γεωπολιτικά συμφέροντα αλλά και την κοινή γνώμη που μεθοδικά θέλουν να διαμορφώσουν.
Η Κατοχή της Ελλάδας που ήταν αποτέλεσμα της γερμανικής εισβολής κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και οι αποζημιώσεις για τα φρικτά γερμανικά εγκλήματα πολέμου που δεν δόθηκαν ποτέ, είναι σημεία «σταθμοί» του παρελθόντος που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την πιο πρόσφατη σχέση δανειστή-δανειζόμενου ή ακριβέστερα «εκβιαστή»-«εκβιαζόμενου» του διδύμου Γερμανία-Ελλάδα. Πόσο μάλλον με την προσφώνηση του πρωθυπουργού «φίλε Όλαφ», που πιο πολύ θα ταίριαζε να την ακούσουμε σε κάποιον καφενέ κάποιου χωριού κάπως, κάπου, κάποτε …
Ας μην μιλήσουμε για την Τουρκία που από την Βυζαντινή και Οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι και σήμερα μας έχει κάνει πιόνι σε ένα «βρώμικο» παιχνίδι που διαρκώς χάνουμε. Χάνουμε εδάφη, ύδατα αλλά κυρίως την ακεραιότητα και το δίκαιο μας για τον έναν και μοναδικό λόγο ότι δεν υπήρξε ποτέ ΕΛΛΗΝΙΚΗ κυβέρνηση με χρέος και καθήκον να υπηρετήσει και να προασπίσει τα συμφέροντα του έθνους μας.
Με αυτό το υπόβαθρο λοιπόν ερχόμαστε σήμερα να συζητήσουμε για την ανταλλαγή πολεμικού εξοπλισμού και αρμάτων, με το μείζον ζήτημα της απόσυρσης τεθωρακισμένων από τα νησιά για να σταλούν στην Ουκρανία χωρίς να έχει προβλεφθεί η αντικατάσταση τους. Συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός δήλωσε: Νέα μορφή κυκλικής ανταλλαγής, που εκσυγχρονίζει τον εξοπλισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, στηρίζοντας ταυτόχρονα και την Ουκρανία».
Έπειτα ο πρωθυπουργός είπε: «Μπορώ να απαντήσω εγώ για λογαριασμό του Καγκελαρίου, για το ζήτημα των τεθωρακισμένων Marder. Έχει απόλυτο δίκιο ο Καγκελάριος να λέει ότι είναι δικό μας ζήτημα η διάταξη των δυνάμεών μας. Όμως μπορώ να σας απαντήσω ότι τα Marder θα κατευθυνθούν στον Έβρο. Διότι εκεί κρίνουν οι Ένοπλες Δυνάμεις ότι θα είναι πιο χρήσιμα».
Το δεδομένο που υπάρχει είναι ότι η άμυνα της χώρας μας βρίσκεται με έλλειμμα εξαιτίας του πολεμικού εξοπλισμού που στάλθηκε στην Ουκρανία. Εξοπλισμός που δεν αντικαταστάθηκε ποτέ παρά την δέσμευση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του υπουργού άμυνας Νικόλαου Παναγιωτόπουλου.
Για ποιόν όμως λόγο στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός αναφέρει ότι θα σταλούν στον Έβρο; Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη διαγράφοντας την υποχρέωση για τα νησιά; Από πότε ο στρατός είναι κάτι παραπάνω από εκτελεστικό όργανο και αποφασίζει να σταλούν άρματα στην Ουκρανία, για να αντικατασταθούν με γερμανικά που τελικά καταλήγουν αλλού; Μήπως ο Κυριάκος πετάει το μπαλάκι στις ένοπλες δυνάμεις για να μην αποκαλύψει (τουλάχιστον προς το παρόν) την αρχική συμφωνία;
Προς το παρόν η ατμόσφαιρα «μυρίζει» αποστρατικοποίηση, ό,τι δηλαδή έχει ζητήσει ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τυχαίο; Ή μήπως θα μπορούσε η Γερμανία να αποδεχθεί τυχόν αίτημα των Τούρκων, το οποίο έθεσε ως προϋπόθεση για να μας πουλήσει τα Marder; Να αποκλειστούν, δηλαδή τα νησιά, κατ αξίωση του Ερντογάν, και να «επιβληθεί» ο Έβρος από τον Σολτς. Πολλά τα ερωτήματα που χρήζουν απάντησης.
Ανεξίτηλα παραμένουν και σκάνδαλα του παρελθόντος που ο κόσμος των πολιτικάντηδων προσπαθεί να «ξεχάσει», ήτοι την απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη το 1999 να προμηθευτεί νέα άρματα και να στραφεί σε νεότερα και αποτελεσματικότερα όπλα, παρά το τεράστιο κόστος των 50 εκατομμυρίων ευρώ. Ποσόν που όπως αποδείχθηκε, ήταν η μίζα δύο «ευκαιριακών» εταιριών που θα αναλάμβαναν την διεκπεραίωση της διαδικασίας.
Όπως τότε που τα 50 εκατομμύρια δεν επιβάρυναν κανέναν άλλον πέραν των φορολογούμενων Ελλήνων πολιτών, έτσι και σήμερα αναρωτιόμαστε…..πόσο θα μας κοστίσει αυτή η «κυκλική ανταλλαγή»; Και δεν φτάνει που πληρώνουμε την αγορά όποιου εξοπλισμού, αλλά έχουμε και περιπτώσεις όπως αυτή των 170 αρμάτων μάχης Leopard 2HEL, για τα οποία η γερμανική εταιρία Krauss Maffei Wegmann (KMW) απαιτεί από το Ελληνικό Δημόσιο (δηλαδή όλους εμάς!) αποζημίωση εκτιμώμενου ύψους περί τα 200.000.000 ευρώ.
Τόσα χρόνια πληρώνουμε, πληρώνουμε, πληρώνουμε. Αλλά άλλος αποφασίζει και άλλος πληρώνει. Άλλος διοικεί και άλλος δέχεται τις συνέπειες. «Άλλος βάζει την φωτιά και άλλος βρίσκει τον μπελά» που λέει και η παροιμία. >Αυτό σου φαίνεται να είναι το Πρέπον;
Το Πρέπον «απαιτεί» τα χρήματά μας να εξοπλίζουν με τρόπο άρτιο και ολοκληρωμένο όλα τα πεδία των ένοπλων δυνάμεων της χώρας μας. Για να έχουμε ειρήνη πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για πόλεμο. Για να είμαστε πραγματικά έτοιμοι ο στρατός ξηράς, το ναυτικό και η αεροπορία θα έπρεπε να ενισχυθούν με τα πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα και όχι να χαρίζουμε ό,τι έχουμε από εδώ και από εκεί, λες και το έχουμε επιλέξει εμείς ως πολίτες αφού ΕΜΕΙΣ τα πληρώνουμε.
Το Πρέπον «απαιτεί» να είναι τα σύνορα και τα νησιά μας πλήρως διασφαλισμένα γιατί αν στο ίδιο μας το σπίτι αφήνουμε ανοιχτές πόρτες και παράθυρα τι ακριβώς περιμένουμε να συμβεί;
Το κλειδί που θα κλειδώσει όλες τις κλειδαριές είσαι Ε.ΣΥ.
Ε.ΣΥ. προστατεύεις την χώρα σου.
Ε.ΣΥ. που την αφήνεις να βυθίζεται στο σκοτάδι.
Μέσα από ΕΣΕΝΑ θα αναδυθεί !!!
Σύνταξη: Μαριάνα Συμεωνίδη
